نام شناسی و ریشۀ واژه ها



دالَکی: شهری در استان بوشهر در بخش مرکزیِ شهرستان دَشتِستان است. ریشۀ نامِ آن به درستی پیدا نیست.
1. دالَکی در اصل دارِ لَکی» یا دارِ لَکّهای» بوده است. درختِ سِدر یکی از درختان محلّی منطقه است که در گویش بومی دار و کُنار» گفته میشود و از دیدگاهِ مردمِ عوام، مقدّس بوده است. در نزدیکیِ شهر، تک درختِ سدری وجود داشته که مردمان، پارچههای سبز رنگی به نشانۀ نظرکردۀ امامان به آن میآویختند و رهگذران در پاسداشت و نگاهداشتِ درخت، کوشا بودند. این درخت در آغاز دارِ لَکی» یا دارِ لَکّهای» نام داشت. در گویش دشتستان لَکه» به تکّههای پارچه گفته میشود.
2. دالَکی» پیوندِ (دال: عقاب + پسوند ـَک + ی نسبت) است. 
نام دالَکی» نشانگر این است که در گذشته در این سرزمین عقاب یا کرکس بسیار بوده است.
پسوندی ـَک» در بسیاری نامها به جز دالَکی» (دالَک) یافت میشود؛ مانند: 
اَنارَک، قُلهَک، شِمشَک، وَنَک، کاشانَک، لَشکَرَک، اِصفَهانَک، نِیِستانَک، بیابانَک، سوهانَک، کَهریزَک، پَرَندَک و . 
نام دال» در شهر دالاهو در استان کرمانشاه (دال + آهو) همانند دالَکی» است. همچنین اَلَموت» قزوین نیز در اصل دال آموت» (دال به من آموخت) است. جملهای که حسن صبّاح با یافتن این دژ استوار و تبدیل آن به پایگاه خودش بر زبان آورد. در برخی روستاهای ایران نیز نام دال» به چشم میخورد: مانند دالخانی رامسر.
دانشنامه‌ی نام‌ها و واژه‌ها. انتشارات مدرسه. عادل اشکبوس.
https://t.me/ketabearabi


آخرین ارسال ها

آخرین جستجو ها